Τα αλανάκια

Είμαι έξι χρονών (και μερικών
μηνών), φέτος πήγα στο σχολείο για πρώτη φορά (και δεν μπορώ να πω ότι
τρελαίνομαι) και άμα μεγαλώσω θα γίνω εξερευνητής. Δηλαδή, εδώ που τα
λέμε, καλύτερα θα ήθελα να γίνω Ταρζάν, να πάω στη ζούγκλα και να παλεύω
με τα άγρια θηρία, όπως ο Τζωννυβαϊσμύλλερ και ο Λεξμπάρκερ, να γυρίζω
όλη μέρα εδώ κι εκεί και να κολυμπάω στο ποτάμι με την Τσίτα και τους
κροκόδειλους και να μην μου λέει κανείς “Κάνε τα μαθήματά σου” ή “Έλα
μέσα, νύχτωσε πια”. Επίσης θα ήθελα να νικήσω τον Γκαούρ και να
παντρευτώ την Ταταμπού, γιατί –αν θέλετε να ξέρετε– η Ταταμπού εμένα
πολύ μου αρέσει γιατί είναι ωραία και έχει πολύ ωραία μπούτια, αλλά όταν
μια φορά το είπα στη μαμά μου, αυτή μου έδωσε μια στον ποπό με την
παντόφλα και μου είπε να κοιτάω τα μαθήματά μου και να τ’ αφήσω αυτά,
που δεν μπορώ α- κόμη να μαζέψω τα βρακιά μου κι από τότε αποφάσισα να
κρατάω τη γνώμη μου για τον εαυτό μου.